Τη μάνα μου εμένανε τη λέγαν Κλυταιμνήστρα
μα τη φωνάζανε γριά, γριά Φραγκογιαννού.
Από τις μοίρες έκλεβε τη μαύρη κουβαρίστρα
και μου κεντούσε αστεράκια τ’ ουρανού.
Τις νύχτες έριχνε ζαριές με ζάρια του θανάτου
πάνω στο λύκνο του αγγένητου παιδιού
το μπράτσο τρύπαγε βαθιά μ’ αγκάθι τ’ αθανάτου
να βγάλει έξω το πικρό φαρμάκι του φιδιού.
Το πρώτο σου αμάρτημα το έθαψα εντός μου
μάνα εσύ δεν ήσουνα, μητέρα κανενός
μες στον καθρέφτη σου κοιτώ θολό το είδωλό μου
και στον γκρεμό μου θα πεθαίνω πάντα ορφανός.
Θ’ ανάψω μόνος μου κραυγές, κραυγές πυγολαμπίδες
μες στο σκοτάδι μια στιγμή να σε ξαναδώ.
Στο παιδομάζωμα ποτέ, ποτέ σου δε με είδες
μα εγώ κι απόψε, μάνα μου, για σένα τραγουδώ.
