Κοιμάτ’ η Κρήτη σαν βουβό θεριό θαλασσινό που ανέβη
βαθιά απ’ τη μαύρη λάσπη του καιρού να πάρει λίγη ανάσα.
Τη ζυγαριά κρατάει στα πέλαγα και το φιλί ζυγιάσει
η Ελένη στέναξε απ’ την ομορφιά του κόσμου λαβωμένη
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο έμπαινε το νυχτοδροσοβόλι
θαμπό κοιμότ’ αντίκρα το βουνό στο απόλιγο φεγγάρι
Έτσι περνούσε με τα δίχτυα της στο κόσμο απάνω η νύχτα
κι ότ’ η στριμμένη μέρα αρνιότανε το κουβαλούσε εκείνη
πεσκέσι μες στου ονείρου τα χλωμά τα φύλλα τυλιγμένο
η Ελένη στέναξε απ’ την ομορφιά του κόσμου λαβωμένη
