Άλλη μέρα άλλη τύχη, λένε μερικοί,
και τα γκρέμισες τα τείχη στ’ όνειρό μου εσύ.
‘Ασ’ την επιφάνεια και μπες μες στο βυθό,
κοίταξε με, είμαι εδώ.
Μοιράστηκα, κουράστηκα.
Μια πάλη διαρκής.
Τα μάτια μου τα άνοιξα,
κοιτάζω αν με δεις.
Κοίταξε με,
έχω πολλούς κρυμμένους εαυτούς,
κι ούτε που τους φαντάστηκες.
Άγγιξε με.
Σε διάλεξα εσένα απ’ τους πολλούς,
να φύγεις όμως βιάστηκες.
Άγγιξε με.
Είμαι πληγή, που άνοιξε και ζει
για μια ιδέα άπιαστη,
σου μοιάζει όμως πολύ.
Κοίταξε με.
Ποιοι οι παράλογοι και ποιοι οι λογικοί,
στημένη είν’ η παράσταση.
Κοίταξε με μια στιγμή, κοίταξε με.
Πέρασε ο χρόνος πάλι σαν μια αστραπή,
μοιάζει ψέμα ή παραζάλη, πως δεν είσαι εκεί,
δεν χωράει στο νου μου, πόσο μάλλον στην καρδιά,
πως ειν’ όλα οριστικά.
