Έριξα σ’ ένα σεντόνι κόκκινο ιώδιο
κι έπαιξα την Αντιγόνη μέσα στο Ηρώδειο.
Μ’ αναμμένους αναπτήρες και πυροτεχνήματα
τις σιωπές μου όλες πήρες, τα χειροκροτήματα.
Τόσο τραγική κι ωραία στη σκηνή σου στάθηκα
κι όταν έπεσε η αυλαία έσβησα και χάθηκα.
Τόση αγάπη πώς αντέχει η φωτιά με τον πηλό
και η νύχτα πάλι έχει το φεγγάρι εξώφυλλο.
Μες στο ρόλο μου δοσμένη με μια μάσκα αγνώριστη
ξένη μες στην οικουμένη κι απ’ την πόλη εξόριστη.
