Κοντυλιές

Ένα βουβό ηφαίστειο μέσα μου κουφοβράζει
δάκρυ η λάβα γίνεται στα μάθια μου και στάζει

Ώρα π’ ο ήλιος χάνεται και πρι-ν καλά νυχτώσει
η ταξιδιάρα η σκέψη μου φεύγει να σ’ ανταμώσει