Δεν είμαι ψεύτικος παράς
να με πετάξεις πέρα
είμαι χρυσός μαμουντιές
και πιασ’ με από τη χέρα.
Δεν είμαι εγώ παπούτσι σου
παλιό να με πετάξεις
είμαι σταυρός στο στήθος σου
πρόσεχε μη με χάσεις.
Θα γράψω θέλω γράμματα
εις στο μαμουντιέ σου
πως μεροξημερώνομαι
στσ’ αγκάλες τσ’ αδικές σου.
Όταν την πιάσει το μπουρού
κι αδυνατή φουρτούνα
αρρώστια καλλιτεχνική
και πάει στην Αθήνα.
Όταν την πιάσει το μπουρού
κι όποτες την αφήνει
σπιθοβολούν τα μάθια τζη
κι ανάβει σαν καμίνι.
Μ’αυτή είναι μπελαλίδικη
σαν το κακό χωράφι
σαν τον κακό γραμματικό
που κάνει όλο λάθη.
Έμπλεξα με το σπίτι σας
ανέ μπαίνω κι άνε βγαίνω
μα ως κι αν ατο κάμει επά κιανείς
κακά ‘ναι καμωμένο.
Ανάθεμά τη μάνα σου
και γιάντα σε μαλώνει
και δε θωρεί τα κάλλη σου
να σε ‘ποκαμαρώνει.
Ανάθεμά τη μάνα σου
ε και δε σου δεν πρέπει
σκύλα με τη μακριά ουρά
κι όπου κι αν πας σε βλέπει.
