Τα ’πιες και μας εσούρωσες κι ήρθες για να μας βρίσεις
και δεν κοιτάς τη τύφλα σου, κορόιδο, παρά μας φοβερίζεις,
και δεν κοιτάς τη τύφλα σου, κορόιδο, παρά μας φοβερίζεις.
Πόσες κλωτσιές έχεις να φας, που πάντα νταηλίζεις
και στα καλά καθούμενα, κορόιδο, όλο τον κόσμο βρίζεις
και στα καλά καθούμενα, κορόιδο, όλο τον κόσμο βρίζεις.
Χωρίς να κάνεις τίποτις, το λέει η ψυχή σου,
που κάθε μέρα βρίσκεται, κορόιδο, σπασμέν’ η κεφαλή σου,
που κάθε μέρα βρίσκεται, κορόιδο, σπασμέν’ η κεφαλή σου.
