Κόσμος πάει κι έρχεται
κι έρχεται και χάνεται
όπως ένας χείμαρρος
στο μεγάλο δρόμο
Και ζητώντας τ’ όνειρο
που ποτέ δεν πιάνεται
τα χαμένα χρόνια μου
σκέφτομαι με τρόμο
Κόσμος πάει κι έρχεται
σέρνοντας τα βήματα
στην πλατιά την άσφαλτο
του μεγάλου δρόμου
Και σ’ αυτή τη θάλασσα
της ζωής τα κύματα
πήραν τις ελπίδες μου
πνίξαν τ’ όνειρο μου
Κόσμος πάει κι έρχεται
κι είδα τόσα βλέμματα
κι είδα τόσα πρόσωπα
όλα από συνήθεια
Τόσα ψέματ’ άκουσα
κι είπα τόσα ψέματα
τόσα πια που ξέχασα
τι θα πει αλήθεια
