Κουμπάρα μου, με τρέλανες με τα καμώματά σου,
θα με πεθάνεις τον φτωχό μ’ αυτά τα πείσματά σου.
Αχ, όπως με κατήντησες, δεν επονεί η καρδιά σου,
σαν το κεράκι μ’ έλιωσες μ’ αυτά τα πείσματά σου.
Έλα, κουμπάρα, πάψε πια και νάζια μη μου κάνεις,
γιατί μ’ αυτά τα πείσματα στον Άδη θα με βάλεις.
Αχ, πες το ναι, κουμπάρα μου, γιατί θα με πεθάνεις,
έλα να ζήσεις με τα με, τον πόνο μου να γιάνεις.
