Δυο βαλίτσες στοιβαγμένες
στην αυλή μας πεταμένες
και στο δρόμο περιμένει το ταξί.
Τα συρτάρια ανοιγμένα,
τα ενθύμια σκισμένα.
Τέτοιο έγκλημα πώς το ‘κανες εσύ;
Κρίμα μου και κρίμα σου
που από ένα πείσμα σου
μ’ αφήνεις και αντίο δε μου λες.
Κρίμα μου και κρίμα σου,
αλλά σε κάθε βήμα σου
για μένα θα σπαράζεις και θα κλαις.
Όπου να ‘ναι θα χαράξει,
η ζωή μας θα αλλάξει
και το δάκρυ θα στεγνώσει το πρωί.
Και θα ζούμε σαν δυο ξένοι
μα το ερώτημα θα μένει:
πώς κατάστρεψες ολόκληρη ζωή;
