Κρίση πανικού

Όσα φώτα κι αν ανάψεις,
το σκοτάδι δε νικιέται,
απ’ τα ίδια σου τα μάτια σαν γεννιέται.

Δαγκώνω τα ίδια μου τα χέρια,
πετάω μαχαίρια, μασάω νυστέρια,
χιλιάδες ψόφια περιστέρια, όπου πατώ.
Και αντηχώ, στον ίδιο μου εαυτό
παίζω κρυφτό, δεν είναι αυτό
το σώμα που ξεκίνησα να ζω.

Κρίση πανικού…

Ακούω το σφυγμό μου να μαρσάρει,
έχω σαλτάρει, καμμένοι φάροι,
ας έρθει κάποιος να με πάρει, από το φως.
Αναπηδώ και είμαι καθιστός!
Είμαι σκαστός, είμαι Χριστός!
Και άγγελος θανάτου, σκαλιστός!

Κρίση πανικού…

Και λέω Χά! Και να μπορούσα
να σε γαμούσα, θλιμμένη μούσα,
ψυχή μου, οικτρή μαυροφορούσα, σκυλί φριχτό.
Καραδοκώ σαν άγριος βιαστής
και σαν ληστής, να ξεχαστείς
στον έρημο το δρόμο μου να μπεις.

Κρίση πανικού…

Όσα φώτα κι αν ανάψεις,
το σκοτάδι δε νικιέται,
απ’ τα ίδια σου τα μάτια σαν γεννιέται.