Στης Λάρισας τον ποταμό
δυο μάτια μ’ άναψαν καημό,
μάτια ολόγλυκα και μαύρα
Λαρσινή, μου αναψαν λαύρα.
Τα μάτια σου δεν τα ξεχνώ,
μ’ έχουν σκλαβώσει και πονώ,
Λαρσινή, γλυκιά κυρά μου,
πήρες σκλάβα την καρδιά μου.
Στη Λάρισα, πως να στο πω,
μια μαυρομάτα εγώ αγαπώ,
Λαρσινή, που είσ’ όλο ναζι,
στην καρδιά μ’ έχω μαράζι.
Καίγουμαι και σε λαχταρώ
και πάλι θα ‘ρθω να σε βρω,
μ’ έχει δέσει η ομορφιά σου,
Λαρσινή, σκλάβο κοντά σου.
