Όσο που ν’ ακουστεί στην πόρτα μας ο χτύπος,
η γειτονιά μας σκοτεινή κι ανάλλαγος ο κήπος
κι από καημό έχει δακρύσει
κι η Παναγιά στο ερημοκκλήσι.
Αίμα δάκρυσαν κι οι κρίνοι,
απ’ τον κόσμο λείπει εκείνη,
απ’ τον κόσμο λείπει εκείνη,
αίμα δάκρυσαν κι οι κρίνοι.
Όσο που ν’ ακουστεί στη νύχτα η μιλιά της,
η ελαφίνα, το πρωί γυρίζει στη φωλιά της
και τα καράβια, στα κατάρτια,
τα δακρυσμένα σου, έχουν, μάτια.
Αίμα δάκρυσαν κι οι κρίνοι,
απ’ τον κόσμο λείπει εκείνη,
απ’ τον κόσμο λείπει εκείνη,
αίμα δάκρυσαν κι οι κρίνοι.
