Τις μνήμες μου δεν ξέρω να θυμάμαι
δεν ξέρω να θυμάμαι τη ζωή
κοιτάζω τα φεγγάρια που περνάνε
μα λάμπει στις ρωγμές τους μια σιωπή
Τα σώματα κι αν ήταν ενωμένα
το κύμα απόψε σβήνει τις γραμμές
δε φτάσαμε το βήμα μας στο τέρμα
δεν έφτασαν στο τέρμα κι οι καρδιές
Μα εγώ θα υψώνω στη βροχή λευκή σημαία
εγώ θ’ανάβω κι άλλο δάκρυ για να δεις
με άδεια σύννεφα κι αν μου ‘κοβες τη θέα
εγώ σου φύλαξα τη θάλασσα να πεις
Τα χρώματα δεν ξέρω να θυμάμαι
δεν ξέρω πώς το αίμα να κυλώ
κι αν έσβηνες φεγγάρια, δε φοβάμαι
τη σκάλα που μου αφήνεις ν’ανεβώ
Κι αν ήτανε το στόμα σου βρεγμένο
δεν κράτησε μια λέξη να μου πει
με κοίταξες στο φως να περιμένω
και χάθηκες στη δύση το πρωί
