Έχει βρωμόλογα του έρωτα
και με πονάει που τα ‘χεις μάθει από σοφίες
σαν τη ζωή μου που ‘χει, πια, να θυμηθεί
μέσα σε τόσες αδικίες, δυο – τρεις, του δρόμου, αμαρτίες.
έχει ωραίους όρκους που τους έχω βαρεθεί.
Έχει πικρόλογα στο πάθος του, κρυφά,
και στεναγμό Ανατολίτη που δε σβήνει,
έρωτας, φίλος μου κι εχθρός με παίρνει αργά,
σαν τα ματάκια σου με γδύνει, μεθάει μαζί μου και με πίνει,
πώς σου ταιριάζει, φίλε, η αγάπη κι ο καημός,
σαν τα ματάκια σου με γδύνει, μεθάει μαζί μου και με πίνει,
πώς σου ταιριάζει, φίλε, η αγάπη κι ο καημός.
Έχει βρωμόλογα του έρωτα,
έχει μαχαίρια της αγάπης το μεθύσι,
πριν ξημερώσει της Δευτέρας το πρωί,
πριν να τελειώσει ετούτη η δύση, μια κολασμένη κι άγρια λύση,
θέλω κοντά σου απόψε να τη ζήσω κι όπου βγει.
Έχει πικρόλογα στο πάθος του, κρυφά,
και στεναγμό Ανατολίτη που δε σβήνει,
έρωτας, φίλος μου κι εχθρός με παίρνει αργά,
σαν τα ματάκια σου με γδύνει, μεθάει μαζί μου και με πίνει,
πώς σου ταιριάζει, φίλε, η αγάπη κι ο καημός,
σαν τα ματάκια σου με γδύνει, μεθάει μαζί μου και με πίνει,
πώς σου ταιριάζει, φίλε, η αγάπη κι ο καημός.
