Μ’ έκαψες, σκύλα, μ’ έκαψες
με τα καμώματά σου,
που να καεί και να ψηθεί
και σένα η καρδιά σου.
Τη μια με γέλιο μου ‘ρχεσαι
κι όλο με καμαρώνεις,
την άλλη με το τίποτα
μαζί μου πεισματώνεις.
Στα κέφια σου σαν βρίσκεσαι
χίλια φιλιά μου στάζεις
κι όταν το κέφι σου περνά
κάθεσαι και γκρινιάζεις.
Και όλα αυτά μου φαίνονται,
σε μένανε τα κάνεις,
όχι γιατί με αγαπάς,
αλλά να με ξεκάνεις.
Μα κι αν την ψήνεις ζωντανή
στα στήθια την καρδιά μου,
εγώ το απεφάσισα
και θα γενείς δικιά μου.
