Σε μάζεψα από την επαρχία
τσιχλόφουσκες πουλούσες και λαχεία
και σ’ έκανα κυρία, όπως βλέπεις,
σου έβαλα και βίντεο να βλέπεις.
Κι εσύ παραπονιόσουνα επίμονα,
διότι δεν επήρες επιστήμονα,
χτυπιόσουνα απάνω στο κρεβάτι,
που πήγες και παντρεύτηκες εργάτη.
Μ’ ένα τρύπιο blue jean σε παντρεύτηκα,
με δυο τρύπια παπούτσια σε πήρα,
πως την πάτησα και σ’ ερωτεύτηκα,
η αιτία ήτανε μια μπίρα.
Με πήρες τριαντάφυλλο στη γλάστρα,
με κρέμασες σαν ρούχο στην κρεμάστρα,
‘κονόμαγα η φτωχειά καμιά δεκάρα,
αγόραζα και σου `παιρνα τσιγάρα.
Μα τώρα που `χω γίνει φεμινίστρια,
μου ρίχνεις παραγάδι με αγκίστρια,
μα όμως το ψαράκι δεν τσιμπάει,
τσιμπάει το βαλιτσάκι του και σπάει,
bye, bye.
Μ’ ένα τρύπιο blue jean σε παντρεύτηκα,
με δυο τρύπια παπούτσια σε πήρα,
πως την πάτησα και σ’ ερωτεύτηκα,
η αιτία ήτανε μια μπίρα.
Μακάρι να μη σ’ έβρισκα, μακάρι
που μ’ έχεις τέλος πάντων κομπλεξάρει
και γέμισα με κόμπλεξ και τοιαύτα,
αυτά που σου τα λέω τώρα γράφ’ τα.
Γι’ αυτό όλο μου κόλλαγες επίμονα,
διότι δεν επήρες το Φιλήμονα,
που σπούδαζε γιατρός καρδιολόγος
κι εμένα τώρα δε μου πέφτει λόγος.
Μ’ ένα τρύπιο blue jean σε παντρεύτηκα,
με δυο τρύπια παπούτσια σε πήρα,
πως την πάτησα και σ’ ερωτεύτηκα,
η αιτία ήτανε μια μπίρα.
