Μαλώνω το βοριά που μου σφαλάει
τα μάτια με σκοτάδι κι ερημιά
σκεπάζει ο πατέρας τον Αρίστο
π’ ανήξερος κοιμάται και γελά
Πώς να γελάσουνε τα δυο μου χείλη
φαρμάκι παγωνιά χωρίς φωτιά
Πίκρα στην φτώχεια να μην ξαναστείλει
όποιος την πλάση ετούτη κυβερνά
Μαλώνω τη νυχτιά που μου σφαλάει
τα μάτια με σκοτάδι κι ερημιά
Εξύπνησ’ ο Αρίστος μας και κλαίει
κι η μάνα μου στον στήθος τον κρατά
