Εδώ στα ξένα, μάνα μου, πια δεν μπορώ να κάνω,
τέτοιο καημό δε νταγιαντώ, μανούλα, θα πεθάνω.
Βαρέθηκα την ξενιτιά τα μάτια μου βουρκώνουν
και το χωριό σαν θυμηθώ, τα στήθη μου ματώνουν.
Μονάχος κι απομόναχος, να μη θωρώ κανένα,
ούτε τη Μάρω π’ αγαπώ κι όπου πονεί για μένα.
Αχ, πότε πια, μανούλα μου, θε να ‘ρθει ‘κείνη η μέρα,
που θα ‘ρθω στην πατρίδα μας, κοντά σας εκεί πέρα.
Να δω και πάλι το χωριό και τ’ άσπρο το ‘κκλησάκι
και κάτω από την πλατανιά, να ξαπλωθώ λιγάκι.
Την τσούπρα π’ άφησα μικρή, την όμορφη τη Μάρω,
ήρθε καιρός γυναίκα μου, μάνα, πια να την πάρω.
Κι εγώ ν’ ανοίξω σπιτικό, νοικοκυριό να κάνω,
όχι στα ξένα έρημος, κοντά σας να πεθάνω.
Να πας ν’ ανάψεις, μάνα μου, στην Παναγιά λαμπάδα,
να βοηθήσει σύντομα να έρθω στην Ελλάδα.
