Όσα βοτάνια υπάρχουνε,
όλα μου τα ‘χεις δώσει
και γιατρικό δε βρέθηκε
κανένα να με σώσει.
Γιατί μαράθηκ’ η καρδιά,
κλαίει και δε γελάει,
εγέρασα στα βάσανα,
πονεί και δε μιλάει.
Κρύβει τον πόνο της βαθιά,
κανείς δεν τον γνωρίζει,
μαυρίζει και μαραίνεται
κι όλο κρυφά ραΐζει.
Κατακαημένη μου καρδιά,
τι έχεις και ματώνεις,
γελάστηκες κι αγάπησες
και δεν το φανερώνεις.
