Θυμήσου στο Ακαπούλκο
τα όμορφα βράδια
Μαρία Μπονίτα γεμάτα χάδια.
Θυμήσου πάνω στην άμμο
που μου είχαν τάξει
χρυσά παλάτια τα δυο σου μάτια.
Θυμήσου
τα κυματάκια που αγκαλιάζαν
με παιχνιδάκια το θείο κορμί σου.
Στα μάτια εγώ σε κοιτούσα
και μέσα από την ψυχή μου
να ‘σαι δική μου, πώς λαχταρούσα.
Σου έλεγα λόγια αγάπης πρωί και βράδυ
Μαρία Μπονίτα με χτυποκάρδι
και πίστευα τα όνειρά μου
η θεία μορφή σου
να ζωντανέψει με την πνοή σου.
Επάνω μας το φεγγάρι χαμογελούσε
και μας σκορπούσε χάδια ασημένια
και με κοιτούσε με ζήλια να ενώνω εγώ
στα δικά σου τα δυο μου χείλη.
