Μου παρήγγειλε η Μαρούσα,
η μικρή ξανθομαλλούσα,
συντροφιά να της κρατήσω
και να της κρυφομιλήσω.
Γιατί μένει η καημένη,
μόνη, παραπονεμένη
και φοβάται το σκοτάδι,
όταν πέφτει αργά το βράδυ.
Να καθίσουμε στο τζάκι,
να τα πούμ’ ένα χεράκι,
για φουστάνια και στολίδια
και για τρέλες και παιχνίδια.
Μα τα μάτια της τα μαύρα,
που ‘ν’ όλο φωτιά και λάβρα,
σαν κοιτάζουν κατά ‘μένα,
με φοβίζουνε κι εμένα.
Και γι’ αυτό θα της μηνύσω,
σπίτι της δε θα πατήσω,
απ’ το φόβο μ’ ο καημένος,
μήπως φύγω τσιμπημένος.
