Ξένος και μόνος περπατώ
στην ξενιτιά εδώ πέρα
μάνα πια δε θα ξαναδώ
αδέλφια και πατέρα.
Μαύρη που είν’ η ξενιτιά
μαύρη, καταραμένη
κι αν στην αρχή μας ξεγελά
στο τέλος μας πικραίνει.
Ανάθεμά σε ξενιτιά
μπαμπέσα, ξελογιάστρα
που με συντρίμμια από καρδιές
χτίζεις παλάτια, κάστρα.
