Με καρδιά, με καρδιά συννεφιασμένη
και το βλέμμα και το βλέμμα μου θολό,
κάθε βράδυ στα σοκάκια
σαν τρελός παραμιλώ.
Αφού τα πάντα χάνω,
τις μαύρες στράτες πιάνω.
Τις νυχτιές μες στη σιγαλιά βαδίζω
μ’ ένα βάρος, μ’ ένα βάρος στην καρδιά,
σε θυμάμαι και δακρύζω
μες στη μαύρη μοναξιά.
Αφού τα πάντα χάνω,
τις μαύρες στράτες πιάνω.
Με το νου και τη σκέψη ταραγμένη,
κάθε νύχτα, κάθε νύχτα ξαγρυπνώ,
μια ζωή βασανισμένη
είσαι η αιτία που περνώ.
Αφού τα πάντα χάνω,
τις μαύρες στράτες πιάνω.
