Μια ανοιξιάτικη βραδιά λίγο μετά το δείλι
με κέρασε πικρά φιλιά και ύστερα σιωπή
λίγο πριν μου πει πως από αύριο θα βλεπόμαστε σαν φίλοι
για άλλη μια φορά άδεια η αγκαλιά
κι ο χρόνος πίσω δε γυρνά
Κι έχω μάθει να ανθίζω από τις στάχτες
κι όταν πέφτω σηκώνομαι ξανά
δε πιστεύω στης μοίρας τους χάρτες και χορεύω μέσα στη φωτιά
Κρύβαν παγίδες οι καιροί και μαχαιριές στη πλάτη
πληγές που γίναν δύναμη
δύσκολη αρχή μα κανείς δε ζει
χωρίς να έχει λίγη πίστη στην αγάπη
και δειλά δειλά βγήκα απ’τη σκιά
έφτασε η δική μου η σειρά
Κι έχω μάθει να ανθίζω από τις στάχτες
κι όταν πέφτω σηκώνομαι ξανά
δε πιστεύω στη μοίρα, στους χάρτες και χορεύω μέσα στη φωτιά
