Παραπατώντας στου Λονδίνου τα στενά
Βλέπουν τα μάτια μου τη νύχτα μεσημέρι
Όλες οι γλώσσες που ενώθηκαν σε μια
Κανείς δε νοιάζεται αν ζεις ή αν πεθαίνεις
Πάνω στα δίπατα με πνίγει ο καπνός
Από την τσέπη του μπουφάν μου ξαναβγάζω
Το ραδιόφωνο παλιό με ακουστικό
Πιάνω ελληνικό σταθμό για ν’ ανασάνω
Μη βρέξει, μη βρέξει και μη στάξει
Πάντα σ’ είχα μα εσύ δεν ήσουνα εντάξει
Μη βρέξει, μη βρέξει και μη στάξει
Πάντα σ’ είχα μα εσύ δεν ήσουνα εντάξει
Όλα είναι ίδια και παλιά σαν το Θεό
Και η βιτρίνα στη γωνιά αναβοσβήνει
Μέσα χτυπιέται ένας άφραγκος Ινδός
Που ήρθε εδώ για να σωθεί απ’ τη γαλήνη
Έι Γκρέκο ακούγεται η φωνή
Που αγναντεύεις; Το τσιγάρο θα σε κάψει
Είναι ο έρωτας σαν το μωρό παιδί
Που αν δε βυζάξει απ’ το κλάμα θα σε σκάσει
Και το ράδιο εξακολουθεί
Μ’ αβανταδόρικο σουξέ με καλοπιάνει
Μήπως μου διώξει τη μανία της φυγής
Από εσένανε που δε με πλησιάζεις
