Τα μάτια σου τ’ αθώα μου στήνουνε παγίδα
και σαν πυγολαμπίδα πετάς εδώ κι εκεί,
σε πνίγει η δική μου που είπες φυλακή.
Μα όταν σε κυκλώνουν οι μοναξιές κι οι τύψεις,
ξυπνάς για να μου δείξεις το πόσο μ’ αγαπάς
κι ολόκληρη τη νύχτα συγνώμη μου ζητάς.
Με τη φωτιά μην παίζεις σου το ‘χω ξαναπεί,
θα κάψεις τα φτερά σου, θα χάσεις μια ζωή.
Με τη φωτιά μην παίζεις σου το ‘χω ξαναπεί,
εγώ σε αγαπάω, αγάπα με κι εσύ.
Με κάτι παραμύθια τους φόβους μου κοιμίζεις
το μόνο που κερδίζεις φθορά και ενοχή,
σκορπάς τη μοναξιά σου σε ήλιο και βροχή.
Και όταν βρεις τα σκούρα παράπονο σε πιάνει
με θέλεις για λιμάνι την πόρτα μου χτυπάς
κι ολόκληρη τη νύχτα συγνώμη μου ζητάς,
Με τη φωτιά μην παίζεις σου το ‘χω ξαναπεί,
θα κάψεις τα φτερά σου, θα χάσεις μια ζωή.
Με τη φωτιά μην παίζεις σου το ‘χω ξαναπεί,
εγώ σε αγαπάω, αγάπα με κι εσύ.
