Να ‘μαστε πάλι εδώ ξανά στον ίδιο στεναγμό
αβέβαιοι πως ήρθαμε, κανένας δε θυμάται.
Με το κρασί στο αίμα μας και με καλό καιρό
ήρθαμε να ξυπνήσουμε την πόλη που κοιμάται.
Μάτια μου που άφησα μακριά, δε θα σας ξαναδώ
ότι μαζί σας έζησα κανείς δε θα πιστέψει
κάποιου τρελού τ’ ανάθεμα, μας έφερε ως εδώ
κανένας μας δεν πέθανε, μα όλοι έχουν σαλέψει.
Να ‘μαστε πάλι εδώ ξανά, στην ίδια διαδρομή
πως διάολο την πατήσαμε κανένας μας δεν ξέρει.
Με γέλια και πειράγματα με γλέντια και χορό
έκλεισε η πόρτα πίσω μας μια μέρα μεσημέρι.
Μάτια μου που σας άφησα μακριά, δε θα σας ξαναδώ
ότι μαζί σας έζησα κανείς δε θα πιστέψει
κάποιου τρελού τ’ ανάθεμα, μας έφερε ως εδώ
κανένας μας δεν πέθανε, μα όλοι έχουν σαλέψει.
Να ‘μαστε πάλι εδώ ξανά, παράξενη στιγμή
τη μέρα λέμε προσευχές, τα βράδια κολασμένοι.
Μ’ άλλον κινήσαμε χρησμό, για μια σπουδαία γιορτή
μα όσο και αν ξεμπερδεύουμε, μένουμε μπερδεμένοι.
Μάτια μου που σας άφησα μακριά, δε θα σας ξαναδώ
ότι μαζί σας έζησα κανείς δε θα πιστέψει
κάποιου τρελού τ’ ανάθεμα, μας έφερε ως εδώ
κανένας μας δεν πέθανε, μα όλοι έχουν σαλέψει.
