Αυτό το σώμα από μετάξι που ριγά,
άλλη διάσταση στον κόσμο δίνει.
Παίρνει απόφαση του ποιoς θα λυτρωθεί
και ποιoς θα νιώσει τη βαθιά οδύνη.
Κάθε του κύτταρο και μια θερμοπηγή,
μια στάση για της ηδονής το τρένο.
Ένα σκαλί για τη δικιά σου υποταγή,
ακόμη ένα μήλο δαγκωμένο.
Αυτό το σώμα παραμένει τρυφερό,
γιατί η αγάπη το ’χει καλομάθει.
Ακόμα και οι αδιόρατες πληγές
είναι κρατήρες που εκτοξεύουν πάθη.
Κάθε του κύτταρο και ένας ποταμός,
όπου βαφτίζονται χλομά φεγγάρια.
Μια πολιτεία που χτυπάει κόκκινο
ένα ξημέρωμα στ’ αναστενάρια.
Αυτό το σώμα όταν ψηλαφώ,
καίνε τα χέρια μου, τρέμει η καρδιά μου.
Κι ό, τι δεν είπα τόσα χρόνια θα το πω:
-Μέχρι το θάνατο μείνε κοντά μου!
