Παίρνω φόρα, λοιπόν, ξαναβγαίνω
στο ταξίδι που λένε τραγούδι
έχω μάθει βουβός να μη μένω
μα να βγάζω απ’ τ’ αγκάθια λουλούδι
κι αν το πλοίο μπατάρισε λίγο
εγώ μένω εδώ και δε θα φύγω.
Βλέπω να `χουν αλλάξει τα χρόνια
οι καιροί να με κάνουν στην άκρη
να περνάνε οι μέρες βαγόνια
που με φτάνουν σε άγνωστα μάκρη
κι αν τις νύχτες τον πόνο μου πνίγω
όμως μένω εδώ και δε θα φύγω.
Μες στους δρόμους γυρίζω τα βράδια
και μιλώ στα σκυλιά και στους μόνους
στέκω δίπλα τους πέτρινος βράχος
και μοιράζομαι αλήθειες και πόνους
με τα νύχια πληγές κι αν ανοίγω
μένω πάντα εδώ και δε θα φύγω.
Αρρωσταίνουν οι λέξεις στο στόμα
και οι νότες καρφιά με τρυπάνε
να ελπίζω αντέχω ακόμα
ότι το αύριο καλύτερο θα `ναι
κι αν το φως με το μαύρο τυλίγω
κοίτα είμαι εδώ και δε θα φύγω.
Παίρνω φόρα, λοιπόν, ξαναβγαίνω
στο ταξίδι που λένε τραγούδι
να χαρίζω ομορφιά επιμένω
και καρδιές να χαϊδεύω σα χνούδι
κι αν το πλοίο μπατάρισε λίγο
εγώ μένω εδώ και δε θα φύγω.
