Όπως το φάντασμα γυρίζω
μέσα στο σπίτι τ’ αδειανό
και τα ερείπια σκαλίζω
κάποιο ενθύμιο να βρω,
κάποιο ενθύμιο δικό σου
να μου γλυκάνει τον καημό σου.
Μα εσύ τα πήρες όλα
κι έφυγες αλλού να ζήσεις,
και μου άφησες μονάχα
τις πικρές σου αναμνήσεις.
Τα νυχτοπούλια και ο γκιώνης
μαζί μου κλαιν κάθε βραδιά,
όταν στη σκέψη μου γυρίζεις
και μου ξεσκίζεις την καρδιά,
τότε ζητώ την αγκαλιά σου
και τα φαρμακερά φιλιά σου.
Μα εσύ τα πήρες όλα
κι έφυγες αλλού να ζήσεις,
και μου άφησες μονάχα
τις πικρές σου αναμνήσεις.
