Μες στης Αθήνας τις ομορφιές
ξεχωρίζει μια που καίει καρδιές
Έχει μαύρα μάτια, μαύρα μαλλιά
και στο μάγουλο της μικρή ελιά
Άμαν άμαν άμαν πάω να τρελαθώ,
από τότε που την είδα μου ‘βαλε καημό
και γι’ αυτήν μέρα νύχτα κλαίγω και θρηνώ
κι όλο λιώνω από την αγάπη που έχω στην καρδιά
και χωρίς αυτήν ποτέ δε θα βρω γιατρειά
Μια μέρα που την ξαναείδα της είπα Κυρά μου
έλα με μένα να γίνεις ταίρι για να γιάνει η καρδιά μου
Και μου λέει τότε αυτή δε θέλω να μ’ αγαπάς
για άλλονε πονώ εγώ, πάψε να με λαχταράς’
Και από τότε ο καημένος γυρνάω πονεμένος
και ώσπου να βγει η ψυχή μου θε να ζω μαραζιαζμένος
