Μη λυπηθείς όταν θα δεις να σβήνει κάποιο αστέρι
και παγωμένο αγέρι να δέρνει τα πουλιά.
Ούτε να κλάψεις όταν βρεις λουλούδια μαραμένα
στο χώμα πεταμένα σαν όνειρα παλιά.
Πες μου ποιος ζει χωρίς καημό
να πάω να τον ρωτήσω
που έχει ο πόνος τελειωμό
για να σε σεργιανίσω.
Σαν δεις να κλαίει ο ουρανός, θα ’ναι το παράπονό του
γι’ αυτόν που τ’ όνειρό του πέταξε στη φωτιά.
Και όταν πέσει κεραυνός, να ξέρεις πως θα κάψει
αυτόν που έχει πάψει να ψάχνει για χαρά.
Πες μου ποιος ζει χωρίς καημό
να πάω να τον ρωτήσω
που έχει ο πόνος τελειωμό
για να σε σεργιανίσω.
