Αφού το ξέρεις πια πως δεν αδειάζω,
μ’ άλλη από σένανε ν’ ασχοληθώ,
ποιος σου ‘πε, μάνα μου, πως ξενοικιάζω
κι απ’ τον Παράδεισο πως πάω να βγω.
Μη μου είσαι μουτρωμένο και σκοτεινό,
συννεφάκι κρεμασμένο στον ουρανό,
δε σε θέλω μουτρωμένο να με κοιτάς,
κι απ’ τα μάτια, τα διαμάντια να σπαταλάς.
Τι βασανίζεσαι μ’ αυτά που λένε,
όλα είναι, μάνα μου, ψιλή βροχή,
εσύ κάνε όνειρα όσα σε καίνε
κι εγώ ξοπίσω τους βάζω ψυχή.
Μη μου είσαι μουτρωμένο και σκοτεινό,
συννεφάκι κρεμασμένο στον ουρανό,
δε σε θέλω μουτρωμένο να με κοιτάς,
κι απ’ τα μάτια, τα διαμάντια να σπα- να σπαταλάς
