Έμαθα από φίλο πως δε μένεις πια εδώ,
στην πόλη αυτή, την άχαρη, δεν ξέρω να σταθώ,
πλημμύρισε το υπόγειο, τα όνειρά σου χύμα
κι εγώ να ψάχνω να σε βρω στου νέφους την Αθήνα.
Και να δεις, και να δεις,
στη νύχτα της μητρόπολης δεν έχεις να σταθείς,
και να δεις, και να δεις,
με λαδωμένη τη θηλιά στον ύπνο θα βρεθείς,
μην χαθείς, μην χαθείς.
Κάποιες ώρες μίζερες, όνειρα σε δυο τοίχους,
η άχνα απ’ τον ιδρώτα σου δυνάμωνε τους χτύπους,
τους χτύπους της καρδούλας σου που έγινε κομμάτια,
στη βρώμα του υπόγειου ψάχνοντας για παλάτια.
Και να δεις, και να δεις,
στη νύχτα της μητρόπολης δεν έχεις να σταθείς,
και να δεις, και να δεις,
με λαδωμένη τη θηλιά στον ύπνο θα βρεθείς,
μην χαθείς, μην χαθείς.
