Τις άδειες νύχτες μετράς
γι’ αυτό την καρδιά σου ρωτάς
πώς χάσαμε τις μέρες, πού και πώς,
μα είναι αργά τώρα, δυστυχώς.
Τώρα μη κλαις, μη κλαις,
ήταν γραφτό μας κι αυτό να λες.
Στου χρόνου την νύχτα
τα δάκρυα πνίχ’ τα.
Στις δικές μας καρδιές,
όσο και να το θες,
δεν γυρνά το χτες.
Γι’ αυτό μη κλαις, μη κλαις, μη κλαις.
Γι’ αυτό μη κλαις, μη κλαις, μη κλαις.
Λέγαμε πως στη ζωή,
αν θα ‘μαστε πάντα μαζί
ο χρόνος θα ‘χε μόνο πρωινά
μα είν’ αργά, δε γυρνούν ξανά.
Τώρα μη κλαις, μη κλαις,
ήταν γραφτό μας κι αυτό να λες.
Στου χρόνου την νύχτα
τα δάκρυα πνίχ’ τα.
Στις δικές μας καρδιές,
όσο και να το θες,
δεν γυρνά το χτες.
