Μην μου θυμίζετε το χθες,
λαχτάρες, πίκρες και χαρές,
λαχτάρες, πίκρες και χαρές
που `χουν περάσει.
Αν την δείτε μια μέρα στον δρόμο,
μην της πείτε πως κλαίω και λιώνω,
να της πείτε, μακριά της, πως έμαθα,
πως συνήθισα, πως ξέχασα,
κι ας είναι ψέματα.
Το μόνο που μου ‘μεινε απ’ την αγάπη της,
είναι η ανάμνηση απ’ τα λάθη της
κι ένας απέραντος καημός, μεγάλος,
εγώ έκλαψα, ας κλάψει κι άλλος.
Δεν έχω βάρος στην ψυχή
κι αν έχει η αγάπη μας χαθεί,
αν έχει η αγάπη μας χαθεί,
φταίει εκείνη.
Μα τη σκέφτομαι κι αναστενάζω
κι απ’ το νου μου στιγμή δεν τη βγάζω,
αν τη δείτε, να της πείτε πως ξένοιασα
κι απ’ τα στήθια μου πως την ξέγραψα,
κι ας είναι ψέματα.
Το μόνο που μου `μεινε απ’ την αγάπη της,
είναι η ανάμνηση απ’ τα λάθη της
κι ένας απέραντος καημός, μεγάλος,
εγώ έκλαψα, ας κλάψει κι άλλος.
