Το πήρα πια απόφαση
μια μέρα να κλεφτούμε
αφού δε θέλ’ η μάνα σου,
αχ καλέ, για να στεφανωθούμε.
Μαζί θα συμφωνήσουμε
ένα Σαββάτο βράδυ,
θα πα’ να βρούμ’ έναν παπά
στεφάνι να μας βάλει.
Μια καμαρούλα έμορφη,
προσωρινή θα βρούμε,
τον γάμο να γλεντήσουμε,
στο μάτι τους να μπούμε.
Και τότε άσ’ τη μάνα σου
να κλαίει, να φωνάζει,
εμείς θα ζήσουμε μαζί
κι ας πάει να γκρινιάζει.
Σιγά-σιγά θα χτίσουμε,
αχ, σπίτι με περιβόλι
και τότ’ αγάπη μου γλυκιά,
θα μας ζηλεύουν όλοι.
