Γκρίζο πάλι είναι το φόντο κι η ζωή με πάει στο βρόντο
σαν να κόπηκε η ταινία ίδιες που κυλάνε οι μέρες,
ξεχασμένες οι δυο βέρες μοιάζουνε με ειρωνεία.
Στις μονόχρωμες τις μέρες και στις άδειες μου τις νύχτες
είμαι εδώ και περιμένω και ρωτώ τη μοναξιά μου
πότε θα ‘ρθεις για να φέρεις πάλι χρώμα στα όνειρά μου.
Μινοράκι θα σου γράψω να ‘χει το παράπονό μου
να το ακούσεις να σε φέρει κάτω απ’ το παράθυρό μου
να σου πω πως μου ‘χεις λείψει και με ένα φιλί στο στόμα
τρυφερά να σ’ αγκαλιάσω και να πάρουν όλα χρώμα.
Άφησα άστρωτο το κρεβάτι το άρωμά σου
να μυρίζω δίπλα στο προσκέφαλό μου,
ξεγελιέμαι και νομίζω πως ακούω τα βήματά σου
πάνω στο πλατύσκαλό μου.
Πόσο αργεί να ξημερώσει, ξαγρυπνώ,
κρυφοκοιτάζω κάθε τόσο από τη γρίλια
και δεν έχει και φεγγάρι να το στήσω
για ν’ ακούσει τα παράπονα απ’ τα χείλια.
Μινοράκι θα σου γράψω να ‘χει το παράπονό μου
να το ακούσεις να σε φέρει κάτω από το παράθυρό μου
να σου πω πως μου ‘χεις λείψει και με ένα φιλί στο στόμα
τρυφερά να σ’ αγκαλιάσω και να πάρουν όλα χρώμα.
