Ξέρεις εγώ δεν… πώς να στο πω;
Ήταν καλά μεν… ξέρεις πως είμαι εγώ.
Δεν ειν’ ότι θέλω να… κοίτα, είσ’ εντάξει!
Είναι που καμιά φορά θέλω μια τάξη.
Ξέρεις εγώ δεν… ήπια πολύ και…
δεν είμ’ απ’ αυτούς που λεν… ήπιες κι εσύ και…
Κι αν ποτέ βγει μια λέξη ολόκληρη,
θα `ναι κι αυτή μια σκέψη απόκληρη.
Θα `ναι ένα “μη”, ένα “βοήθεια”.
Αχ, μια στιγμή να πω την αλήθεια.
Κι εγώ που νόμιζα πως… ήτανε κάπως.
Ήσουν μαζί μου καλός, μάλλον έκανα λάθος.
Δεν είν’ ότι θέλω να… μα είπα μήπως…
είναι που καμιά φορά, μόνη είμαι κι ίσως…
Κι εγώ που νόμιζα πως… ίσως να φταίω.
Κι εγώ που νόμιζα πως… όχι δεν κλαίω.
