Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες,
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιων κοραλλιών συλλέκτες,
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει.
Σ’ αυτή την έρημη ακτή κοιμάται η Πασιφάη,
μες στα ναυάγια του βυθού, η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χέρια της κρατάει.
Καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή.
Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμα,
νεκροί αστερίες λαμπύριζαν στα μαλλιά της.
«Η ομορφιά» κάποιος ψιθύρισε «είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης».
Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της
τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει
σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της
θ’ αποσυρθώ και θ’ αγαπήσω το σκοτάδι.
