Μέσ’ στους παγωμένους δρόμους
και την έρημη πλατεία
κάθε βράδυ στο σκοτάδι
τη σκιά σου συναντώ.
Σεργιανάμε σ’ άλλους κόσμους
και μου λες την ιστορία
για ένα χάδι και μι’ αγάπη
που `χαμε κάποιο καιρό.
Μοιάζεις σαν το παραμύθι
που δεν το `σβησε η συνήθεια
σαν μια όμορφη εικόνα
από κόσμο μαγικό.
Μοιάζεις σαν το παραμύθι
κι όμως ήσουν μια αλήθεια
μια υπέροχη αλήθεια
που ποτέ δεν τη ξεχνώ.
Όταν σβήνουνε τα φώτα
και κοιμάται η πολιτεία
στα παλιά κρυφά μας στέκια
έρχομαι και σε ζητώ
και θαρρώ πως σαν και πρώτα
ζω εκείνη τη μαγεία
και μέσα στα δυο μου χέρια
πως ακόμη σε κρατώ.
