Από μικρός στα βάσανα
τι κρίμα και αδικία,
τι κρίμα και αδικία
η φτώχεια να `ναι αιτία.
Η μέρα όταν σώνεται
κι ο ήλιος πάει να γείρει
εγώ το ποτηράκι μου
το πίνω ξεροσφύρι.
Κάθε μέρα φτώχεια
μοναξιά και φτώχεια
και στα δυο μου μάτια
πάντα πρωτοβρόχια.
Κάθε πρωί σηκώνουμαι
με πόνο στην καρδιά μου,
με πόνο στην καρδιά μου
και πάω στη δουλειά μου.
Από της φτώχειας τον καημό
μαράζωσε η ψυχή μου
γιατί με χίλια βάσανα
το βγάζω το ψωμί μου.
Κάθε μέρα φτώχεια
μοναξιά και φτώχεια
και στα δυο μου μάτια
πάντα πρωτοβρόχια.
Σαν γέρνω στο γιατάκι μου
το βράδυ μοναχός μου,
το βράδυ μοναχός μου
διπλός είν’ ο καημός μου.
Δεν έχω ταίρι πλάι μου
για να μου κουβεντιάσει
το κουρασμένο μου κορμί
λιγάκι ν’ αγκαλιάσει.
Κάθε μέρα φτώχεια
μοναξιά και φτώχεια
και στα δυο μου μάτια
πάντα πρωτοβρόχια.
