Μοιάζει να είναι αστείο
Ένας μονόλογος για δύο
Σε ένα θέατρο κωφών
Αν παίζαμε λοιπόν
Θα αξίζαμε βραβείο
Πλάι στου κήπου τη μιμόζα
Πήραμε τη γνωστή μας πόζα
Βρήκαμε λόγια φθονερά
Βέλη φαρμακερά
Κι αρχίσαμε τη πρόζα
Εγώ δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο
Ξέρω, περίσσεψαν τα λάθη
Και μας μαράθηκαν τα άνθη
Από την τριανταφυλλιά
Ξεθύμανε η ευωδιά
Κι απέμεινε το αγκάθι
Ένας μονόλογος για δύο
Σ’ αυτών των λέξεων το σφαγείο
Δεν σε ακούω, δεν μ’ ακούς
Και γέμισε καπνούς
Της μνήμης μας το αρχείο
Φταίω που δεν ξέρω ν’ αγαπώ
Και εσύ δεν νοιάζεσαι
Να βρεις ποιος είμαι εγώ
Κάποτε έλεγα αν σε έχανα
Από έρωτα θα πέθαινα
Τώρα βρέθηκα απ’ του έρωτα
Τον θάνατο να ζω
Σ’ ένα μουσείο
Σ’ έναν μονόλογο για δύο
Ερωτευμένο ζευγαράκι
Σε είχα πάρει απ’ το χεράκι
Και είχαμε βγει στον πηγαιμό
Μα βρήκαμε γκρεμό
Αντί για την Ιθάκη…
