Έμαθα να μη κλαίω πια
για σένανε κυρά μου,
προσπάθησα και σ’ εβγαλα
για πάντα απ’ την καρδιά μου.
Όσο και να παιδεύτηκα,
μου πέρασε, γιατρεύτηκα.
Κι αν έκλαψα για σένανε
και πόνεσα στ’ αλήθεια,
έκλεισε, πάει, η πληγή,
που μ’ άνοιξες στα στήθια.
Όσο και να παιδεύτηκα,
μου πέρασε, γιατρεύτηκα.
Κι αν ρήμαξες τη νιότη μου
για μια μικρή αιτία,
σαν ξένη τώρα σε κοιτώ
και με αδιαφορία.
Όσο και να παιδεύτηκα,
μου πέρασε, γιατρεύτηκα.
