Μοιάζω με δέντρο ανήμπορο στο χώμα να ριζώσει
κι άλλες φορές με έρωτα που έμεινε στο “μη”.
Με κοριτσάκι ξέγνοιαστο που τρέχει να γλιτώσει
και με καρδιά αγέραστη, που τρέμει να μη δει την πτώση!
Κι όλο μπαλώνω κενά,
ανάβω κεριά
και βρίζω τη μέρα.
Κι όλο χαϊδεύω σκυλιά,
δεν βγάζω μιλιά,
δεν πάω πιο πέρα.
Μοιάζω με κήπο απάτητο στη μέση της Κυψέλης
κι άλλες φορές μοιάζω με γη που όργωσαν πολλοί.
Με τραγουδάκι θλιβερό που λένε οι κοπέλες
και με κραυγή μιας βροχής που έπεσε κι εμείς χωρίς ομπρέλες!
