Μοιάζει η ζωή μου με ένα τρένο
και εγώ επιβάτης
σαν ένα όπλο δίχως σφαίρες
νοιώθω μακριά της
μετρούσα μήνες, μέρες, ώρες, δευτερόλεπτα
και 508 χιλιόμετρα για να βρεθώ μπροστά της
Στην Σαλονίκη ξημερώματα μιας Τετάρτης
μέσα στην ζάλη μεθυσμένος από το άρωμα της
κύματα πέρασα 80 να βρεθώ κοντά της
μα μέσα στη ζάλη δυστυχώς ξέχασα το όνομα της
Και τα έχω κάνει μπάχαλο
τα έχω κάνει μπάχαλο
φταίει για όλα η θολούρα στο μυαλό μου.
Τα έχω κάνει μπάχαλο
τα έχω κάνει μπάχαλο
όμως στο τέλος θα το πιω το μερτικό μου.
Έτσι όπως τα έκανα καλά να πάθω μπας και μάθω…
Όσα συνθήματα κι αν γράφω σε έναν τοίχο μαύρο
μα αυτό θα είναι και το μήνυμα που θα διαβάζω
οπότε μην χαλάς το χρόνο σου μυαλό δε βάζω
Αυτό το μπέρδεμα μου δεν μ’αφήνει να κερδίσω
και στο παιχνίδι της αγάπης πάντα μένω πίσω
ρε θα τις δώσω μιας μπας και ξυπνήσει και ξυπνήσω
και στο τέλος θα νικήσω, στο λέω θα νικήσω
Τα έχω κάνει μπάχαλο
τα έχω κάνει μπάχαλο
για όλα φταίει η θολούρα στο μυαλό μου.
Τα έχω κάνει μπάχαλο
τα έχω κάνει μπάχαλο
όμως στο τέλος θα το πιω το μερτικό μου.
