Ο Μπενίτο κάποια νύχτα ζαλισμένος
Είδε όνειρο ο καημένος
Πως βρισκόταν στην Αθήνα
Σε μια φίνα λιμουζίνα
Μα σαν ξύπνησε και ρίχνει ένα βλέμμα
Είπε κρίμα να ‘ναι ψέμα
Ένα τέτοιο μεγαλείο
Βρε παιδιά δεν είναι αστείο
Φέρτε πένα, διατάζει, και μελάνι
Τηλεσίγραφο μας κάνει
Μα του λέμε εν τω άμα
Αν βαστάς κάνε το θάμα
Δεν περάσανε παρά ολίγες μέρες
Κι οι θαυματουργές μας σφαίρες
Το τσαρούχι κι η αρβύλα
Κάναν στον Μπενίτο νίλα
Βρε Μπενίτο μη θαρρείς για μακαρόνια
Τα ελληνικά κανόνια
Τα ‘χουν χέρια δοξασμένα
Παλληκάρια αντρειωμένα
