Το χτες που μ’ αφήνει, μια μέρα μου σβήνει,
το σήμερα τρέχει και δε με προσέχει,
ας μη με προσέξει μέχρι να φέξει
και τ’ αύριο σαν φτάσει, θα μ’ έχει ξεχάσει.
Και μπήκε ο Νοέμβρης, πώς θα ΄ρθεις να με βρεις,
με τόσο χειμώνα πού να `βρω κρυψώνα,
να μην με αρπάξει, ρυτίδα μου φτιάξει
κι ο Μάρτης σαν φτάσει, θα μ’ έχει ξεχάσει.
Την Άνοιξη θα `ρθεις, θ’ ανοίγει ο Μάρτης,
θα δεις, θα `μαι μόνο παιδί είκοσι χρόνων,
κι ας βρήκα κρυψώνες σαράντα χειμώνες,
θα δεις, θα `μαι μόνο παιδί είκοσι χρόνων.
Και μπήκε ο Νοέμβρης, πώς θα ΄ρθεις να με βρεις,
με τόσο χειμώνα πού να `βρω κρυψώνα,
να μην με αρπάξει, ρυτίδα μου φτιάξει
κι ο Μάρτης σαν φτάσει, θα μ’ έχει ξεχάσει.
