Μύριες αρίθμητες γενιές, ισόχρονες του κόσμου
και μύρια αγέννητα παιδιά περάσαν από μπρος μου.
Κι είδα τον άνθρωπο γυμνό, σε δέντρο σαν μαϊμούδι,
κι ύστερα ν’ αντριεύεται πάνω στης γης το φλούδι.
Να γδέρνει και να πολεμά τα χώματα τα χέρσα,
μέχρι στου Δράκου την κοιλιά να καταλήξει μέσα.
Να δώσει πίσω του Θεριού το χρωστικό που πρέπει,
να φτιάξει για τη σάρκα του ένα καινούργιο λέπι.
Κι ένοιωσα πως δεν ημπορώ τση μοίρας να μακρύνω,
και Δρακολέπι μιαν αυγή είναι γραφτό να γίνω.
